Cambodja

Een beetje later dan gepland maar hier is mijn blog over Cambodja.

Cambodja. Prachtig uitgestrekte natuurlandschappen waarin huisjes staan die wij niet eens schuren zouden noemen. Een land waar toerisme nog niet zo is doorgedrongen als in Thailand, maar waar je voortdurend wordt afgezet als je bij lokale marktjes betaald met dollars en je wisselgeld in Riel krijgt. Een land met de liefste tuk tuk chauffeurs die in vergelijking met buurland Thailand goudeerlijk zijn. Een land waar de bevolking je ziet als mens en niet (altijd) als wandelend geldboompje. Maar ook een land waar je word opgelicht waar je bijstaat en waar de politie erg corrupt is. Cambodja. Bijzonder, indrukwekkend en heftig.

Het begon al toen we ons nog aan de Thaise kant van de grens bevonden. Na een aantal uur in een minibusje te hebben gezeten stopten we een paar kilometer voor de Cambodjaanse grens. In groepjes werden we in een kamertje geroepen. Wij als een van de laatsten. Eenmaal in het kamertje moesten wij een visa kopen voor omgerekend 27 euro pp. Dit wilden wij niet omdat het bij de grens slechts 20 dollar per visa is. Zo aardig als de chauffeur was geweest zo gemeen werd hij nu. Hij verscheurde een door ons zojuist ingevuld document en zei “hoelang heb je nodig?” “Iets van twee uur”, antwoordden wij. “Nee, ik wil een precieze tijd”, zei hij flink geïrriteerd. We kregen twee uur de tijd om onze visa te regelen. Als we niet op de tijd bij de bus zouden zijn zou de bus weggaan zonder ons. Gelukkig brachten ze ons wel naar de grens, maar wat een oplichters zeg! Bijna alle andere toeristen uit onze bus waren er wel ingetrapt. Gelukkig hadden wij ons vooraf goed ingelezen. Binnen de afgesproken tijd hadden wij onze visa. Maar wat bleek? Het maakte helemaal niet uit hoe laat we klaar waren want we konden gewoon een bus ingaan die ons naar Siem Reap zou brengen. Hij had het waarschijnlijk alleen maar gezegd om ons bang te maken. Opgelucht dat dit gedoe voorbij was vervolgden we onze tocht. Eenmaal bij het busstation in Siem Reap aangekomen werden we belaagd door tuktuk-chauffeurs. We konden niet eens normaal de bus uitgaan of ze waren al met onze bagage aan de wandel. We sloten een dealtje en kwamen dertien uur na ons vertrek aan bij ons guesthouse.

De volgende dag besloten we gelijk naar de Angkor Wat te gaan. We huurden een privé tuktuk en vertrokken. Wat een prachtige en indrukwekkende tempel! Het is trouwens het grootste religieuze monument ter wereld! Omdat we ook wat achtergrondinformatie van de tempel wilden en het een gigantisch complex is besloten we met een gids op pad te gaan. Helaas was zijn Engels nogal gebrekkig. Na een paar uur zochten we onze tuktuk weer op en werden we naar een andere tempel gereden. Tempel bezichtigen en weer naar de volgende en zo ging dat de hele dag door. Elke tempel was uniek op zijn eigen manier en het was mooi om de verschillen te zien. Toch vond ik een dag tempels bezoeken wel genoeg. Je kunt namelijk ook een driedaagse pas of zelfs een weekpas kopen! Dat was voor ons iets te veel van het goede.

’s Avonds, kerstavond, gingen we naar de oh zo toeristische pubstreet. We wilden eigenlijk een typisch Cambodjaans kerstdiner eten maar helaas vieren ze geen kerst. Het enige kerstachtige waren de lampjes en de verlichtte grote cadeaus die speciaal voor de toeristen waren neergezet. Ach de sfeer was goed en de pubstreet erg gezellig, maar een kerstgevoel? Nee dat niet.

Op eerste kerstdag besloten we de stad te verkennen. Nja onder het mom van kerst eerst ’ s ochtends lekker rustig aangedaan en daarna gebruncht in het centrum. De brunch werd langzaamaan een verlate lunch maar dat hinderde niet want we zaten prima aan ons tafeltje buiten in de zon kijkend naar de toeristen. Op een gegeven moment komt er een tienjarig meisje met een baby in haar arm bij onze tafel staan. Heel zielig kijkend vraagt ze toeristen of ze willen meekomen naar een winkel verderop om melk voor de baby te kopen. Aurelie had online gelezen dat dit een van de trucjes in Siem Reap is voor zielig kijkende meisjes om aan geld te komen. Het gaat namelijk helemaal niet om de melk. Een niet-wetende toerist gaat met het meisje mee naar de door haar uitgekozen supermarkt en koopt vervolgens voor ongeveer vier dollar melk. Zodra de toerist weg is zet het meisje de melk terug in de winkel en verdeelt ze met de winkelier het bedrag dat de toerist voor de melk heeft betaald. Terug naar dat zielige meisje aan onze tafel… Aurelie zegt tegen haar: “Ik ken je trucje.” Meteen verandert de blik in het meisjes haar ogen en wordt ze agressief. “I come back, I boxing you”, zegt ze. Verderop zien we toeristen in haar spelletje trappen…

We vervolgen onze dag in een chillende fase. Bij een luxe hotel gaan we aan het zwembad liggen en drinken we een cocktail. Dit is pas genieten! In de avond brengen we opnieuw een bezoekje aan de pubstreet en drinken we nog een cocktail, omdat het kerst is!

Onze tijd in Siem Reap zit er alweer op! Om 8 uur staan we klaar om naar Phnom Penh te gaan. Helaas voel ik mij niet zo lekker, mijn maag is nogal van streek. Na een lange busreis komen we tegen vieren in de stad aan. Net als in Thailand zijn er ook in Cambodja protesten. Daarom besluit onze zojuist gehuurde tuktuk-chauffeur ons midden op een kruispunt te droppen omdat hij geen zin heeft in de file te staan. Gelukkig vinden we algauw een andere chauffeur. Eenmaal in het hotel begeeft mijn maag het. Ik voel mij echt beroerd. ’s Avonds werk ik iets naar binnen dat een groentesoep moet voorstellen. De twee dagen erna ben ik ziek en heb ik koorts. Gelukkig gaat het de derde, en tevens laatste dag dat we in Phnom Penh zijn, beter.

Meteen een tuktuk voor een dag gehuurd en snel vertrokken want we willen zo veel mogelijk zien. Het belangrijkst en de voornaamste reden dat we in Phnom Penh zijn: de Killing Fields. Om zeker te zijn dat we dit niet missen gaan we hier als eerste heen.

Bij de Killing Fields is het stil, ondanks dat er veel mensen zijn. Overal hangen bordjes met be quiet please. Als je er bent wil je ook niet praten. Het enige dat je kunt doen is ademloos naar de verteller van je audiotour-kastje luisteren. Wat er rond jaren zeventig op deze grasvelden is gebeurd is onbeschrijfelijk gruwelijk. Overal waar je loopt word je geconfronteerd met het feit dat hier meer levens zijn ontnomen dan je je ooit kunt voorstellen. Dat mensen als kuddedieren in volgeladen vrachtwagens hier naartoe werden gebracht, niet wetend wat ze te wachten stond. Dat ze een voor een werden meegenomen om met een bijl, mes, of welk voorwerp dan ook voor handen was, werden geslagen en gestoken net zolang totdat ze dood waren. Dat harde muziek uit de speakers klonk om zo het afschuwelijke geluid te verdoezelen van degene die werd vermoord zodat de volgenden niet wisten wat ging komen. Dat de beesten van het Pol Pot regime baby’s aan hun voeten vastgrepen en hun hoofd tegen de boom sloegen. Op deze manier waren er geen wapens nodig want ja kogels waren duur. Ik kan nog wel langer doorgaan maar ik zal je de rest besparen. Het is wel duidelijk hoe gruwelijk dit is en ook niet iets dat ik ooit zal vergeten.

Alsof het nog niet genoeg was gingen we later die dag naar de school die was omgebouwd tot martelgevangenis. Daarna was het tijd voor leuke dingen en bezochten we een boeddha bovenaan een heuvel en gingen we naar een marktje. Vervolgens gingen we naar de riverside, het voelde alsof we in een totaal andere wereld waren. Ergens in Zuid-Frankrijk bijvoorbeeld. Een lange boulevard met palmbomen. Gek hoe een omgeving zo anders kan zijn terwijl je toch in dezelfde plaats bent. Ik nam spareribs en moest denken aan de botten die ik vanochtend op de Killing Fields had gezien…

De nacht was kort, de wekker ging om 5 uur. Het sein voor de langste reis tot nu toe. Phnom Penh – Bangkok per bus. Wat een megaaaaaaa langeeee zit! Om 10 uur ’s avonds waren we eindelijk in ons hotel. Heerlijk om bij aankomst een luxe behandeling te krijgen. Onze bagage werd gedragen, terwijl het personeel ons incheckten kregen we een welkomstdrankje en onze kamer zag er zo schoon en comfortabel uit. Wij leken echter wel zwervers haha. Maar wat waren we hier aan toe. Het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen, maar soms ook wel!