Het begin van onze reis: Bangkok

7 december was de grote dag! Ik vertrok naar Frankrijk om Aurelie op te pikken om vervolgens op 9 december naar Londen te vliegen.

Op Heathrow vroegen we de weg naar ons hotel. Eenmaal daar kwamen erachter dat er meerdere Ibis hotels waren en we helaas bij de verkeerde stonden. Wij hadden namelijk Ibis budget, want ja als je drie maanden gaat reizen moet je op budget gaan. De volgende dag maakten we ons klaar voor een twaalf uur durende vlucht naar Bangkok! Ongelooflijk dat ik na twee jaar weer in deze stad mag zijn. De vlucht verliep, op de man die naast ons zat met mega zweetkakken, goed. Met een glimlach op ons gezicht liepen we de warmte tegemoet. Al meteen kwamen we erachter dat we veel te bepakt zijn voor backpackers. Gelukkig dat taxi’s zo goedkoop zijn. Rond 11 uur ’s ochtends kwamen aan bij ons hotel. Meteen even omschakelen want in Nederland was nog middennacht (Er is zes uur tijdverschil.) We gingen meteen op pad om onze euro’s in te wisselen voor Thaise Baht. Daarna even bij de Mac gegeten om zo rustig aan de nieuwe, totaal andere, cultuur te wennen. Verder hebben we nog wat rondgeslenterd om tegen het eind van de middag terug te gaan naar ons hotel. Brak van de reis, het niet slapen (heb je mij weer:p) en de jetlag.

De volgende dag uitgeslapen, wat trouwens nog redelijk lastig was doordat we geen airco hebben en de tempratuur al snel boven de dertig graden is (plus hoge luchtvochtigheid). Na ons ontbijtje bij onze nu al favoriete supermarkt 7/11 namen we de trein. We begonnen onze speurtocht voor de treinkaartjes naar Chiang Mai aangezien we deze voortijdig bij een reisorganisatie hadden geboekt. Wat heen en weer geloop, een aantal keer de verkeerde weg te zijn gewezen en een taxitochtje hadden we het eindelijk gevonden. ’ s Middags snel eten gehaald bij de one and only 7/11. Daar hebben ze trouwens lekkere soort bapao broodjes, ideaal als twintig cent lunch. Daarna rondgelopen en bij een soort tempel geweest of liever gezegd openbare boeddha waar mensen zonden aan het opbiechten waren. Daar hebben we tal van foto’s genomen om de camera uit te testen en speciale effecten te proberen. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een lokaal restaurantje.

Ons hotel of eigenlijk Guess House is gelegen aan een drukke weg waar TukTuks, taxi’s, motors en noem maar op 24/7 voorbij razen. Helaas daardoor slecht geslapen. Toch vroeg eruit want er is genoeg te zien! Alleen al voor alle tempels heb je zeker een week nodig. Daarom besloten we meteen naar het Grand Palace te gaan, volgens velen een must see. Dat vinden de oh zo eerlijke tuktuk en taxichauffeurs overigens niet omdat het volgens hen elke dag een speciale feestdag is waardoor het paleis heel toevallig net is gesloten op het moment dat wij als niet-wetende toeristjes erheen willen. Gelukkig weten Denise en ik dit maar al te goed en trapte ik er niet in. Samen met twee Duitsers vanaf de beroemde en eveneens beruchte Khao San Road een tuktuk gedeeld. Afdingen en gaan. Daar aangekomen was het natuurlijk super toeristisch druk. Opvallend of misschien ook wel niet maar als Thai kun je gratis naar het paleis en als toerist betaal je maar liefst vijfhonderd Baht (ongeveer elf euro) en dat is achterlijk veel. Het blijft echter prachtig. Het paleis en de verschillende tempels. Vooral die mannetjes die rondom sommige tempels zijn bevestigd zijn fascinerend. Echter was het niet het beste moment voor dit bezoekje want de zon was op zijn hoogtepunt. Ik zocht dan ook elk mogelijke schaduwplekje op. Het was (speciaal voor Yp) bloedgeslagen heet! Na een oververhit bezoek aan het Grand Palace en de tempels eromheen besloten we even lekker in het park ernaast te chillen. Daarna nog even langs de Khao San Road geweest en vanuit daar wilden we een taxi nemen. Echter de taxi’s rondom deze straat hebben allemaal de meter uitstaan en vragen achterlijk hoge prijzen, prijzen waarbij afdingen geen zin heeft. Daarom besloten we verder te lopen om buiten het toeristische deel een taxi te nemen. We liepen en liepen en opeens belandden we als enige niet Thai in een grote menigte. Iedereen droeg Thaise vlaggetjes en er was een groot scherm met gezang. Mensen waren enthousiast aan het zwaaien met van alles en nog wat. Het leek wel een nationale feestdag, ze leken allemaal vrolijk. Eindelijk in de taxi op weg naar het station vertelde de chauffeur dat het een demonstratie was tegen de regering. Ja, precies zoals ik de afgelopen weken al op het nieuws zag.

Times flies when you are having fun! Op onze vierde dag zijn we naar de What Po geweest, ofwel de liggende boeddha. Deze grootste boeddha van Thailand is maar liefst 46 meter lang. Na het bezoeken van dit prachtige beeld liepen we naar de rivier om een boottocht te gaan maken. Dit had ik twee jaar geleden ook met plezier gedaan. Echter de man die over deze zogenaamde bootuitjes ging wilde ons voor veel geld een tocht aansmeren. Na wat afdingen bleef zijn eindbod toch te hoog voor ons budget en besloten we voor wel drie Baht met de veerboot over te steken om naar de Arun What tempel te gaan. Eerst even een ijsje gegeten en onszelf wat moed ingedronken om op deze hete dag alle trappen omhoog te klimmen. Het was de moeite waard want het uitzicht vanaf boven was prachtig. Hierna hadden we wel even genoeg tempels gezien en we besloten terug te gaan naar het hotel om even wat info te zoeken en dingen te boeken voor onze volgende trips. Volgens Aurelie konden we vanaf de tempel wel teruglopen naar het station omdat het een half uurtje lopen zou zijn en we op die manier tegelijkertijd sightseeing konden doen. Ik had het kunnen weten, Fransen en tijd gaat niet samen en dus helaas ook dit keer niet. Ongeveer 1,5 uur later zagen we eindelijk de trein in zicht… Snel bij de supermarkt een opwarmmaaltijd gehaald en gedocht etc. We wilden namelijk ’s avonds naar de Baiyoke tower gaan, het hoogste gebouw waarvandaan je een goed uitzicht hebt over de stad. Alleen uiteindelijk besloten we niet te gaan, want ja als je in het donker uitzicht heb zie je toch alleen maar lichtjes. Nee, wij hadden een veel beter idee om onze chille zaterdagavond door te brengen: in de bioscoop! Na eerst de verkeerde bios te zijn ingelopen waren we op het nippertje voordat onze film zou beginnen. Althans dat dachten we. De reclames en filmtrailers leken wel oneindig. Toen we eindelijk dachten dat het ging beginnen begon er een officiële ceremonie. Iedereen in de zaal moest opstaan om respect te tonen voor de koning terwijl het nationale volkslied werd gedraaid. Ik wist dat de koning hier groot wordt geëerd, gezien alle mega grote posters die overal verspreid hangen, maar dit zelfs tot in de bios ging had ik nooit verwacht. Na nog meer reclame begonnen dan eindelijk de Hunger Games. Toen we 2,5 uur later de zaal uitliepen was de straat uitgestorven. Waar een paar uur geleden nog volop kraampjes stonden, mensen aten en optredens werden gehouden liep nu een verdwaalde rat op straat en liet het bruisende leven zijn sporen na in de vorm van afval.

De dag erna moesten we inpakken en kwamen we er opnieuw achter dat we achterlijk veel met ons meezeulen haha. Op tijd de trein gehaald waar we voor vertrek ook hier nogmaals de koning hebben geëerd. Chiang Mai here we come!